تفاوت یک میلیون تنی بذر داخلی و خارجی در تولید شکر

در حالی که بذر چغندرقند به اندازه کافی در داخل تولید می‌شود، اما معاون زراعت وزارت جهاد کشاورزی، از بهره‌وری بیشتر بذور وارداتی خبر می‌دهد.

---

در حالی که بذر چغندرقند به اندازه کافی در داخل تولید می‌شود، اما معاون زراعت وزارت جهاد کشاورزی، از بهره‌وری بیشتر بذور وارداتی خبر می‌دهد.
معاون زراعت وزارت جهاد کشاورزی امروز در گفت‌وگو با خبرنگار ایانا با اعلام این خبر گفت: اگرچه در حال حاضر بذر چغندرقند در داخل کشور به اندازه کافی تولید می‌شود، اما به‌دلیل اختلاف در تولید و میزان بهره‌وری بیشتر بذرهای خارجی، مجبور به واردات آن هستیم.
عباس کشاورز با اشاره به اینکه بذر یک کالا نیست، بلکه یک تکنولوژی است، افزود: باید به‌گونه‌ای برای کشاورزی کشور برنامه ریخت که بذر مورد نیاز از بهترین نوع تامین شود؛ حال فرقی نمی‌کند بذر داخلی باشد یا خارجی.
به گفته وی، اگر قرار باشد تمام چغند مورد نیاز کشور را با بذر داخلی کشت کنیم، در نهایت برای جبران کمبود تولید باید ۱,۵ میلیون تن شکر از کشورهای خارجی وارد شود. این در حالی است که استفاده از بذور خارجی، مقدار واردات را به ۵۰۰ هزار تن کاهش می‌دهد. ضمن اینکه هزینه‌ها نیز در مقام مقایسه بسیار به صرفه‌تر است. زیرا واردات شکر اضافی، ۴۵۰ میلیون دلار ارز از کشور خارج می‌کند، اما بذر خریداری شده تنها سه میلیون دلار هزینه دارد. از بذر داخلی ۴۵۰ گرم شکر و از نوع خارجی ۷۰۰ گرم شکر به ازای هر هکتار برداشت می‌شود؛ بنابراین عقل سلیم حکم می‌کند که هم از لحاظ اقتصادی و هم از نظر بهره‌وری به ازای مصرف هر مترمکعب آب و زمین، از بذری استفاده شود که بهترین عملکرد را داشته باشد.
کشاورز عنوان کرد: این موضوع در مورد محصولات دیگر نیز صدق می‌کند. به‌عنوان مثال، اگر بذر تولید شده داخلی برای هندوانه، بین ۱۲ تا ۱۵ تن در هکتار تولید دارد، با استفاده از بذر هیبرید می‌توان این مقدار را به ۶۰ تا ۷۰ تن هندوانه در هکتار افزایش داد.
وی معتقد است: به هیچ عنوان نباید راه ورود تکنولوژی را بست. حتی کشورهای پیشرفته‌ای مانند آلمان و فرانسه که بزرگ‌ترین شرکت‌های صادرکننده بذر را در خود جای داده‌اند، باز هم سالانه برخی از بذور را وارد کرده و انحصاری برای تولید داخل قائل نیستند. بنابراین باید به این مبحث از زاویه تبادل تکنولوژی بین کشورها نگریست. اکنون نیز در عرصه سبزی و صیفی‌جات به غیر از کاهو، اسفناج و طالبی، بذر دیگری تولید نمی‌کنیم، اما اگر روزی به تکنولوژی تولید بذر تمام محصولات دست یافتیم، در آن زمان نیز نباید تعامل با دنیا را فراموش کرد و همیشه باید به دنبال تکنولوژی بهتر بود.
معاون وزیر جهاد کشاورزی با بیان اینکه بذرها به‌طور کلی به دو نوع تقسیم می‌شوند، اظهار کرد: بذور هیبرید که کشورهای تولید کننده، تکنولوژی آن را فاش نمی‌کنند، مگر اینکه کشوری قصد خرید داشته باشد. به‌عنوان مثال، ایران در دهه ۶۰ مهندسی تولید هیبرید سورگوم و در دهه ۷۰ مهندسی تولید هیبرید کلزای کانولا را خریداری کرد. دوم، بذرهای غیرهیبرید هستند که تولید آنها در یک پروسه مشخص شکل می‌گیرد و بسته به توان و سرعت هر کشور انواع آن متفاوت است.
کشاورز تأکید کرد: مطابق قوانین بین‌المللی، باید برای استفاده از منابع ژنتیکی یک بذر رضایت تولیدکننده را جلب کرد؛ بنابراین نمی‌توانیم با مهندسی معکوس، بذر هیبرید را در داخل تولید کنیم.
وی در پایان ابراز امیدواری کرد که با توسعه بخش خصوصی و مشارکت و همکاری با کشورهای پیشرفته، انتقال تکنولوژی به داخل کشور سرعت بیشتری به خود بگیرد.

خبرگزاری ایانا – 96/9/8