لیست قیمت بذر باقالا

مقدمه و ویژگی‌های کلی باقلا

باقلا (Vicia faba) یکی از حبوبات قدیمی و ارزشمند است که به‌عنوان منبع پروتئین، فیبر و ریزمغذی‌ها شناخته می‌شود و سابقه کشت آن به تمدن‌های باستانی مانند یونان و مصر بازمی‌گردد.

این گونه بدرجاتی مقاوم به سرما است و در محدوده دمایی معتدل تا خنک عملکرد بهتری دارد؛ باقلا قادر است دماهای پایین را تحمل کند اما در شرایط گرمای زیاد گل‌دهی و تشکیل غلاف آن کاهش می‌یابد.

از منظر اکولوژیک، باقلا به‌واسطهٔ قابلیت تثبیت زیستی نیتروژن و ریشه‌های عمیق، در بهبود ساختار خاک و افزایش باروری سیستم‌های زراعی نقش مهمی ایفا می‌کند.

ویتامین‌ها و فواید تغذیه‌ای

باقلا منبع ویتامین‌های گروه B، ویتامین C و عناصر معدنی مانند آهن و منیزیم است و می‌تواند به کنترل چربی خون، حمایت از سلامت قلب و گوارش و تأمین پروتئین در رژیم‌های گیاهی کمک کند.

انتخاب زمین و شرایط خاک

برای کاشت باقلا، زمین‌های لومی تا رسی-شنی با زهکشی مناسب و عمق کاری کافی معمولاً بهترین نتایج را می‌دهند؛ خاک‌های خیلی سنگین یا خیلی ماسه‌ای نیاز به اصلاح دارند.

محدوده pH مطلوب در حدود 6 تا 7 قرار دارد؛ اسیدیتهٔ خیلی بالا یا خیلی پایین جذب عناصر را مختل می‌کند و باید طی آنالیز خاک پیش از کاشت اصلاح گردد.

مقدار مواد آلی خاک، بافت و وضعیت زهکشی تأثیر مستقیم بر توان تثبیت نیتروژن و رشد ریشه دارد؛ افزودن کود آلی و کمپوست پیش از کاشت توصیه می‌شود.

آماده‌سازی بستر و بذر

آماده‌سازی بستر شامل شخم، دیسک‌زنی و خرد کردن کلوخه‌ها در رطوبت مناسب است تا بستر یکنواخت و مناسب برای کاشت فراهم شود.

برای افزایش درصد جوانه‌زنی و کاهش ابتلای بذور به بیماری‌های خاکزاد، بوجاری و ضدعفونی بذور ضروری است؛ ترکیباتی مانند مانکوزب یا کاربندازیم با غلظت مناسب برای ضدعفونی کاربردی اند.

تلقیح بذور با باکتری‌های ریزوبیومِ مخصوص باقلا می‌تواند میزان گره‌زایی و تثبیت نیتروژن را افزایش داده و عملکرد را تا 2 تا 4 برابر ارتقاء دهد؛ از پوشش بذور با زادمایه مناسب استفاده کنید.

عمق، فاصله و زمان کاشت

عمق کاشت معمولاً بین 5 تا 7 سانتی‌متر توصیه می‌شود؛ این عمق برای تأمین رطوبت مناسب بذور و جلوگیری از پوسیدگی متعادل است.

فاصله بین ردیف‌ها بسته به روش کاشت و ماشین‌آلات متفاوت است؛ در کشت مکانیزه معمولاً 50 تا 70 سانتی‌متر و فاصله بین بوته‌ها 10 تا 15 سانتی‌متر تعیین می‌شود.

زمان کاشت نقش تعیین‌کننده‌ای در عملکرد دارد؛ در مناطق معتدل پاییز (مهر-آبان) و در مناطق سردسیر اوایل بهار مناسب است؛ تأخیر در کاشت معمولاً باعث کاهش عملکرد و کیفیت بذر می‌شود.

تراکم بوته و محاسبه میزان بذر

تراکم مطلوب بسته به وزن صد دانه و رقم متفاوت است؛ برای ارقامی با وزن صد دانه 50–70 گرم، 25–30 بوته در مترمربع و برای ارقام سنگین‌تر تراکم کمتری توصیه می‌شود.

فرمول ساده برای محاسبه میزان بذر مورد نیاز (در استقرار 100 درصد): (وزن صد دانه × تراکم) ÷ 10 = کیلوگرم در هکتار؛ با کاهش درصد استقرار میزان بذر مصرفی باید افزایش یابد.

در عمل، میزان بذر بین 100 تا 300 کیلوگرم در هکتار گزارش شده است که بسته به روش کاشت (دستی، ردیفی یا مکانیزه) و شرایط محلی متفاوت می‌باشد.

نیازهای کودی و تثبیت نیتروژن

باقلا به‌عنوان یک لگومینه از نیاز کودی نسبتاً کمتری برخوردار است، اما کمبود عناصر کلیدی مانند فسفر می‌تواند تأثیر شدید بر عملکرد داشته باشد.

توصیه عمومی شامل استفاده از فسفات دی‌آمونیوم به میزان 100–120 کیلوگرم در هکتار قبل از کاشت و کود اوره به‌عنوان استارتر حدود 50 کیلوگرم در هکتار است؛ قبل از مصرف، آزمون خاک انجام شود.

استفاده از کودهای زیستی و تلقیح با ریزوبیوم می‌تواند بخش قابل‌توجهی از نیاز نیتروژنی را تأمین کند؛ میزان تثبیت نیتروژن بین 100 تا 280 کیلوگرم نیتروژن در هکتار گزارش شده است.

نیاز آبی و الگوهای آبیاری

باقلا در مراحل جوانه‌زنی، گل‌دهی و پرشدن دانه حساسیت بیشتری به کم‌آبی نشان می‌دهد؛ آبیاری هدفمند در این مراحل موجب حفظ عملکرد و کیفیت محصول می‌شود.

در سیستم‌های آبیاری مختلف، نیاز آبی متغیر است؛ برای مثال مقادیر گزارش‌شده در برخی مناطق بین 850 تا 1,700 مترمکعب در هکتار بسته به روش آبیاری متفاوت است.

باقلا نسبت به شوری حساس است؛ هدایت الکتریکی آب آبیاری بهتر است کمتر از 4 دسی‌زیمنس بر متر باشد تا از کاهش جذب عناصر و کاهش عملکرد جلوگیری گردد.

مدیریت آفات، بیماری‌ها و علف‌های هرز

آلودگی‌های قارچی مانند زنگ و لکه قهوه‌ای برگ در کشت زودهنگام یا شرایط مرطوب افزایش می‌یابند؛ تنظیم تاریخ کاشت و تهویه مناسب رطوبت برگ‌ها می‌تواند ریسک را کاهش دهد.

تراکم بالای بوته ممکن است موجب افزایش شدت بیماری‌های برگی شود؛ انتخاب تراکم مناسب و آرایش ردیف‌ها (مثلاً فواصل بیشتر یا ردیف‌های جفتی) به کاهش بیماری کمک می‌کند.

کنترل علف‌های هرز می‌تواند به صورت مکانیکی یا با علف‌کش‌های هدفمند انجام شود؛ در مزارع کوچک و باغی، وجین دستی در مراحلی که گیاه حساس است توصیه می‌شود.

برداشت و نگهداری محصول

برداشت غلاف سبز و برداشت دانه خشک دو روش متداولند؛ برداشتن غلاف سبز زمانی انجام می‌شود که دانه‌ها پر و غلاف‌ها نرم باشند، در حالی که برداشت برای دانه خشک هنگام قهوه‌ای شدن غلاف‌ها است.

زمان برداشت و روش مناسب (دستی یا مکانیزه) بسته به بازار هدف و نوع ارقام متفاوت است؛ در موارد برداشت برای بذر، توجه به سلامت و قدرت قوه نامیه بذور ضروری است.

تناوب زراعی و مزیت‌های اکولوژیکی

گنجاندن باقلا در تناوب با غلات و گیاهان صنعتی باعث افزایش نیتروژن خاک، کاهش جمعیت نماتدها و بهبود ساختار خاک می‌شود؛ توصیه می‌شود از کشت متوالی باقلا در یک مزرعه پرهیز شود.

باقلا به‌عنوان گیاه پوششی و به دلیل بقایای گیاهی غنی از مواد آلی، می‌تواند به دوره‌های بعدی کشت کمک قابل‌توجهی برساند و در سیستم‌های کشاورزی پایدار ارزشمند است.

مقایسه مفاهیم کلیدی

در جدول زیر برخی از پارامترهای عملیاتی و تفاوت‌های معمول بر اساس منابع مختلف برای تسهیل تصمیم‌گیری ارائه شده است.

نتیجه‌گیری و پیشنهادات عملی

باقلا گیاهی اقتصادی و اکولوژیکاً سودمند است که با رعایت اصول انتخاب زمین، زمان کاشت مناسب، آماده‌سازی بذر و تلقیح با ریزوبیوم، می‌توان عملکرد و کیفیت بذور را افزایش داد.

اجرای آزمون خاک و تنظیم برنامه کوددهی بر اساس نتایج آزمایشات، همچنین تنظیم تراکم و آبیاری هدفمند در مراحل کلیدی رشد، از مؤلفه‌های کلیدی مدیریت موفق مزرعه باقلا هستند.

استفاده از روش‌های کشاورزی پایدار مانند تلقیح زیستی، کاربرد کود آلی و برنامه‌ریزی تناوب زراعی به حفظ بهره‌وری بلندمدت و سلامت خاک کمک می‌کند.

برای تولید بذر با کیفیت بالا، کنترل رطوبت مزرعه در زمان برداشت، خشک‌کردن مناسب و ذخیره‌سازی در شرایط کنترل‌شده ضروری است تا قوه نامیه طولانی‌مدت حفظ شود.

در پایان، توصیه می‌شود کاشت باقلا بر اساس اقلیم منطقه، منابع آب و بازار محصول برنامه‌ریزی شود و از مشورت کارشناسان محلی برای تطبیق توصیه‌ها بهره‌گیری گردد.

منابع مورد استفاده در نگارش این مقاله شامل تحقیقات و مطالب آموزشی در زمینه زراعت باقلا، دفترچه‌های فنی بذر و مقالات عملیاتی بوده که با هدف تلفیق دانش علمی و تجربه مزرعه‌داری گردآوری شد.