در حال جستجو...سود میلیاردی صادرات کشاورزی ایران در جیب کشورهای بسته‌بند
دسته بندی: اخبار کشاورزی
طی سال‌های اخیر نظارت چندانی بر واردات انواع محصولات کشاورزی به کشور صورت نگرفته و همواره پیامد‌های نامطلوبی در بر داشته است.
محصولات کشاورزی ایران به دلیل کیفیت و تنوع بسیار، فرصت مناسبی برای کشورمان فراهم کرده تا بازارهای صادراتی را توسعه داده و ارزآوری بالایی را برای این مرز و بوم به ارمغان آورد اما تاکنون برای تحقق صادرات هدفمند استراتژی مناسب با نیازشناسی بازارهای جهانی تدوین نشده است.
به گزارش خبرنگار کشاورزی خبرگزاری ایسنا واردات هموراه یکی از راه‌های تامین نیازهای مردم هر کشوری و گاهی نیز برای ایجاد رقابت با کالاهای تولید شده داخلی است که البته آن هم با برنامه‌ریزی و به اندازه‌ای است که به منافع ملی و تولیدکنندگان ضربه نزند اما طی سال‌های اخیر نظارت چندانی بر واردات انواع محصولات کشاورزی به کشور صورت نگرفته و همواره پیامد‌های نامطلوبی در بر داشته است.
در واقع واردات در سال‌های اخیر نه با استراتژی مشخصی صورت گرفت و نه حد و اندازه‌ی دقیقی برای آن وجود داشت بلکه گاه یک محصول مانند برنج دو برابر نیاز داخلی وارد شد اما برای واردات محصول دیگر مانند دانه‌های روغنی با مشکل تامین ارز مواجه شدیم که این نشان می‌دهد واردات محصولات کشاورزی بازار رقابتی برای واردکنندگانی بود که البته گاهی با افزایش قیمت خرید و فروش محصول خود مانند گوشت‌های قرمز، خواسته یا ناخواسته بازار آن محصول را دستخوش نوساناتی می‌کردند که کشاورزان و تولیدکنندگان را مأیوس‌تر و مصرف‌کنندگان را ناراضی‌تر از گذشته می‌کرد.
البته واردات از برخی از کشورها به دلیل تحریم‌هایی که ظالمانه علیه کشورمان نوشته شده بود، محدود شد و در این میان کشورهایی مانند چین به عنوان یکی از اصلی‌ترین واردکنندگان انواع کالاها و محصولات مورد نیاز ایرانیان جای خود را در فهرست تجارت جهانی با ایران تثبیت کردند.
اما صادراتی که معمولا راهی برای کسب درآمد کشورها، تولیدکنندگان و صادرکنندگان است هم چندان با برنامه‌ریزی و هدفمند نبود چرا که نمی‌توان تعرفه‌هایی که را هفته به هفته و گاه روزانه تغییر می‌کرد، نادیده گرفت و به پای همین برنامه‌ریزی نوشت.
بر کسی پوشیده نیست که فرصت‌ها و بازارهای صادراتی گسترده‌ای برای محصولات کشاورزی ایرانی وجود دارد که البته هم اکنون در بسیاری از آن‌ها نیز جایگاه خوبی داریم و می‌توان به محصولاتی مانند زعفران، پسته، خرما، خاویار، انار، زردآلو، و... اشاره کرد اما ایرانیانی که 95 درصد نیاز زعفران بازارهای جهانی را تامین می‌کنند، نمی‌توانند بیشتر از یک هشتم گردش مالی جهانی طلای سرخ را از آن خود کنند یا نخل‌دارانی که با تولید یک میلیون تن خرما در سال جایگاه دوم را در میان کشورهای منطقه و جهان دارند، نمی‌توانند از هفتمین پله‌ی صادارت خرما بالاتر بروند.
یکی دیگر از مشکلات در راه صادرات محصولات کشاورزی این است که صادرکنندگان و البته متولیان بازرگانی به خود زحمت نمی‌دهند با نیازشناسی دقیق از بازارهای هدف صادراتی و فرآهم کردن بسترهای لازم برای صادرات مستقیم و هدفمند میلیاردها دلار را وارد کشور کرده و محصولات کشاورزی ایرانی را نیز به برندی معتبر در منطقه و جهان تبدیل کنند.
به عنوان مثال زعفران ایرانی به کشورهایی مانند اسپانیا و ایتالیا ارسال می‌شود اما با تغییر بسته‌بندی و البته برند ایرانی آن به عنوان زعفران اسپانیایی و ایتالیایی به آمریکا صادر می‌شود یا عسل‌های مرغوب زنبورداران ایرانی به ترکیه می‌رود و پس از بسته‌بندی‌های ترکی به کشورهای دیگر صادر می‌شود که ارزش افزوده فروانی برای کشورهایی که صرفا بسته‌بند هستند، در بردارد.
به نظر می‌رسد مهمترین مشکل تنظیم بازار وارداتی و صادراتی محصولات کشاورزی، نبود استراتژی واحد در این بخش است که به اعتقاد کارشناسان این امر از پراکندگی وظایف، اختیارات، و تصدی‌ها نشأت می‌گیرد.
بسیاری از دست‌اندرکاران خوش‌بین هستند با تصویب طرح تجمیع وظایف بازرگانی بخش کشاورزی و واگذاری اختیار واردات، صادرات و تنظیم بازار داخلی به وزارت جهاد کشاورزی، آشفتگی‌هایی بازار کاسته می‌شود..
خبرگزاری ایسنا – 92/3/29
محصولات کشاورزی ایران به دلیل کیفیت و تنوع بسیار، فرصت مناسبی برای کشورمان فراهم کرده تا بازارهای صادراتی را توسعه داده و ارزآوری بالایی را برای این مرز و بوم به ارمغان آورد اما تاکنون برای تحقق صادرات هدفمند استراتژی مناسب با نیازشناسی بازارهای جهانی تدوین نشده است.
به گزارش خبرنگار کشاورزی خبرگزاری ایسنا واردات هموراه یکی از راه‌های تامین نیازهای مردم هر کشوری و گاهی نیز برای ایجاد رقابت با کالاهای تولید شده داخلی است که البته آن هم با برنامه‌ریزی و به اندازه‌ای است که به منافع ملی و تولیدکنندگان ضربه نزند اما طی سال‌های اخیر نظارت چندانی بر واردات انواع محصولات کشاورزی به کشور صورت نگرفته و همواره پیامد‌های نامطلوبی در بر داشته است.
در واقع واردات در سال‌های اخیر نه با استراتژی مشخصی صورت گرفت و نه حد و اندازه‌ی دقیقی برای آن وجود داشت بلکه گاه یک محصول مانند برنج دو برابر نیاز داخلی وارد شد اما برای واردات محصول دیگر مانند دانه‌های روغنی با مشکل تامین ارز مواجه شدیم که این نشان می‌دهد واردات محصولات کشاورزی بازار رقابتی برای واردکنندگانی بود که البته گاهی با افزایش قیمت خرید و فروش محصول خود مانند گوشت‌های قرمز، خواسته یا ناخواسته بازار آن محصول را دستخوش نوساناتی می‌کردند که کشاورزان و تولیدکنندگان را مأیوس‌تر و مصرف‌کنندگان را ناراضی‌تر از گذشته می‌کرد.
البته واردات از برخی از کشورها به دلیل تحریم‌هایی که ظالمانه علیه کشورمان نوشته شده بود، محدود شد و در این میان کشورهایی مانند چین به عنوان یکی از اصلی‌ترین واردکنندگان انواع کالاها و محصولات مورد نیاز ایرانیان جای خود را در فهرست تجارت جهانی با ایران تثبیت کردند.
اما صادراتی که معمولا راهی برای کسب درآمد کشورها، تولیدکنندگان و صادرکنندگان است هم چندان با برنامه‌ریزی و هدفمند نبود چرا که نمی‌توان تعرفه‌هایی که را هفته به هفته و گاه روزانه تغییر می‌کرد، نادیده گرفت و به پای همین برنامه‌ریزی نوشت.
بر کسی پوشیده نیست که فرصت‌ها و بازارهای صادراتی گسترده‌ای برای محصولات کشاورزی ایرانی وجود دارد که البته هم اکنون در بسیاری از آن‌ها نیز جایگاه خوبی داریم و می‌توان به محصولاتی مانند زعفران، پسته، خرما، خاویار، انار، زردآلو، و... اشاره کرد اما ایرانیانی که 95 درصد نیاز زعفران بازارهای جهانی را تامین می‌کنند، نمی‌توانند بیشتر از یک هشتم گردش مالی جهانی طلای سرخ را از آن خود کنند یا نخل‌دارانی که با تولید یک میلیون تن خرما در سال جایگاه دوم را در میان کشورهای منطقه و جهان دارند، نمی‌توانند از هفتمین پله‌ی صادارت خرما بالاتر بروند.
یکی دیگر از مشکلات در راه صادرات محصولات کشاورزی این است که صادرکنندگان و البته متولیان بازرگانی به خود زحمت نمی‌دهند با نیازشناسی دقیق از بازارهای هدف صادراتی و فرآهم کردن بسترهای لازم برای صادرات مستقیم و هدفمند میلیاردها دلار را وارد کشور کرده و محصولات کشاورزی ایرانی را نیز به برندی معتبر در منطقه و جهان تبدیل کنند.
به عنوان مثال زعفران ایرانی به کشورهایی مانند اسپانیا و ایتالیا ارسال می‌شود اما با تغییر بسته‌بندی و البته برند ایرانی آن به عنوان زعفران اسپانیایی و ایتالیایی به آمریکا صادر می‌شود یا عسل‌های مرغوب زنبورداران ایرانی به ترکیه می‌رود و پس از بسته‌بندی‌های ترکی به کشورهای دیگر صادر می‌شود که ارزش افزوده فروانی برای کشورهایی که صرفا بسته‌بند هستند، در بردارد.
به نظر می‌رسد مهمترین مشکل تنظیم بازار وارداتی و صادراتی محصولات کشاورزی، نبود استراتژی واحد در این بخش است که به اعتقاد کارشناسان این امر از پراکندگی وظایف، اختیارات، و تصدی‌ها نشأت می‌گیرد.
بسیاری از دست‌اندرکاران خوش‌بین هستند با تصویب طرح تجمیع وظایف بازرگانی بخش کشاورزی و واگذاری اختیار واردات، صادرات و تنظیم بازار داخلی به وزارت جهاد کشاورزی، آشفتگی‌هایی بازار کاسته می‌شود..
خبرگزاری ایسنا – 92/3/29
توئیتر
فیس بوک
لینکدینمحصولات مرتبط
جدیدترین نوشته ها
