نیازهای آبی طیور

آب یک ماده مغذی مهم است که اغلب نادیده گرفته می شود. حیوانات می توانند بدون غذا بیشتر از  بدون آب زنده میمانند. آب در تمام جنبه های متابولیسم حیوانات نقش اساسی دارد. از جمله در تنظیم دمای بدن، هضم غذا و دفع مواد زائد که خیلی مهم هستند . در دمای هوای معمولی، با توجه به بعضی موارد  مصرف آب می تواند دو یا چهار برابر شود. گله های طیوربرای سالم ماندن باید آب کافی و با کیفیت در اختیار داشته باشند

رنگ، طعم و بو آب

آب آشامیدنی طیور باید  شفاف، بی مزه، بی بو و بی رنگ باشد. استفاده از  آب  آلوده برای گله بسته به نوع آلاینده ها عوارض متفاوتی از خود نشان می دهد.

وجود ذراتی مانند خاک رس، سیلت یا مواد آلی می تواند آب را کدر کند. چنین آبی می تواند در عملکرد صحیح تجهیزات آبیاری اختلال ایجاد کند و به طور غیرمستقیم منجر به اثرات نامطلوب بر عملکرد گله شود.

آبی که قرمز مایل به قهوه ای است ممکن است حاوی آهن اضافی باشد.

رنگ آبی در  آب می تواند نشانه ای از وجود مس اضافی باشد.

بوی تخم مرغ فاسد نشان دهنده وجود سولفید هیدروژن در آب است. سولفید هیدروژن همچنین ممکن است با آهن ترکیب شود و آب سیاه (سولفید آهن) را تشکیل دهد که نشان دهنده وجود باکتری های کاهنده سولفات باشد.

طعم آب می تواند تحت تاثیر وجود نمک های مختلف تغییر کند . به عنوان مثال، طعم تلخ بواسطه وجود سولفات های آهن و منگنز در آب  است

باکتری ها

باکتری های موجود در آب می توانند نشانه ای از آلودگی توسط مواد آلی باشند. آب معمولاً برای سطح کل باکتری ها و همچنین سطح باکتری های کلیفرم آزمایش می شود. وجود باکتری کلیفرم معمولاً نشانه آلودگی مدفوع است. اگر آب دارای تعداد باکتری های بالایی باشد، بهترین گزینه حذف منبع آلودگی یا یافتن منبع آب جایگزین است. استفاده از مواد ضدعفونی کننده برای حفظ سطح ایمن باکتریایی در یک منبع آب بسیار آلوده توصیه نمی شود. هر نوع ضدعفونی کننده ای ممکن است در برخی زمان ها از کار بیفتد و پرندگان را در معرض مقدار  بالای باکتری قرار دهد

خصوصیات فیزیکی و شیمیایی

اسیدیته یا قلیایی بودن آب به صورت میزان  pH بیان می شود. برای اندازه گیری pH از اعداد  صفر  تا 14 استفاده می شود. آب خنثی که نه اسیدی و نه قلیایی است دارای PH =7 است. آب با PH کمتر از 7 اسیدی و آبی با PH بالاتر از 7 قلیایی است. آب آشامیدنی اسیدی می‌تواند بر هضم تأثیر بگذارد، تجهیزات آبیاری را خورده و استفاده از واکسن‌ها و داروهای محلول در آب را مختل کند. طیور آبی با pH= 6.0 تا 6.8 را ترجیح می دهند، اما می توانند محدوده PH= 4 تا 8 را تحمل کنند. با این حال، نشان داده شده است که آبی با pH کمتر از 6 بر عملکرد مرغ تأثیر منفی می گذارد. هنگامی که آب با pH بالاتر از 8 مصرف  شود، جوجه ها ممکن است مصرف آب خود را کاهش دهند. این به نوبه خود بر مصرف خوراک و عملکرد پرندگان تأثیر می گذارد.

اسیدیته یا قلیایی بودن آب به صورت مقدار  pH بیان می شود. برای اندازه گیری pH از مقیاس صفر  تا 14 استفاده می شود. آب خنثی که نه اسیدی و نه قلیایی است دارای PH =7 است. آب با    PH  کمتر از 7 اسیدی و آبی با PH بالاتر از 7 قلیایی است. آب آشامیدنی اسیدی می‌تواند بر هضم تأثیر بگذارد، تجهیزات آبیاری را خورده و استفاده از واکسن‌ها و داروهای محلول در آب را مختل کند آبی با pH کمتر از 6 بر عملکرد مرغ تأثیر منفی می گذارد. هنگامی که آب با pH بالاتر از 8 ارائه شود، جوجه ها ممکن است مصرف آب خود را کاهش دهند. این به نوبه خود بر مصرف خوراک و عملکرد پرندگان تأثیر می گذارد.

سختی آب  به مقدار مواد معدنی محلول مانند کلسیم و منیزیم در آب اشاره دارد. آب سخت دارای سطوح بالایی از این مواد معدنی است و می تواند باعث تجمع لجن در خطوط  انتقال آب شود. سختی کارایی صابون ها و مواد ضدعفونی کننده را کاهش می دهد و در تجویز برخی داروها اختلال ایجاد می کند. اگرچه آب سخت می تواند باعث ایجاد لکه و تأثیر نامطلوب بر تجهیزات آبخوریها  شود، اما دلایلی وجود ندارد  که آب سخت تأثیر مثبت یا منفی بر تولید طیور داشته باشد.

محتوای معدنی

تعداد زیادی از مواد معدنی به طور طبیعی در آب وجود دارد. آنها معمولاً در مقادیری وجود دارند که با متابولیسم عملکردهای گوارشی طیور تداخلی ندارند. با این حال، زمانی که سطوح برخی از مواد معدنی از اعتدال خارج می شود، عملکرد طیور می تواند تحت تأثیر نامطلوب قرار گیرد.

نیترات ها و نیتریت ها

آلودگی نیتروژن آب معمولاً به صورت نیترات و نیتریت اتفاق می افتد. نیترات (NO3) در طی تجزیه مواد آلی تولید می شود. نیتریت (NO2) در طی مراحل میانی تجزیه ترکیبات آلی تولید می شود. وجود نیترات ها و/یا نیتریت ها در آب معمولاً نشان می دهد که آب توسط رواناب های حاوی کود یا فضولات حیوانی آلوده شده است. نیترات ها محلول هستند و ممکن است همراه با رواناب سطحی حرکت کنند یا با نفوذ در خاک به آب های زیرزمینی نفوذ کنند. نیترات به خودی خود سمی نیست، اما پس از مصرف، میکروارگانیسم های موجود در دستگاه گوارش نیترات را به شکل سمی تر نیتریت تبدیل می کنند. هنگامی که نیتریت در جریان خون جذب می شود، به شدت با هموگلوبین (که معمولاً اکسیژن را حمل می کند) متصل می شود و ظرفیت حمل اکسیژن خون را کاهش می دهد. سمیت طولانی مدت نیترات و/یا نیتریت منجر به رشد ضعیف، کاهش مصرف خوراک و هماهنگی ضعیف می شود

سولفات (SO4)

در حضور منیزیم یا سدیم، سطوح بالای سولفات اثر ملین دارد. سطوح کمتر از 50 میلی گرم در لیتر می تواند تأثیر منفی بر عملکرد گله داشته باشد اگر سطح سدیم یا منیزیم نیز 50 میلی گرم در لیتر باشد. سطوح بالای سولفات همچنین ممکن است در جذب روده ای سایر مواد معدنی مانند مس اختلال ایجاد کند.

فسفات (PO4)

سطوح بالای فسفات ممکن است نشان دهنده آلودگی آب از فاضلاب باشد.

سدیم (Na)

سطوح بیش از حد سدیم اثر ادرارآور دارد. سطح طبیعی سدیم حدود 32 میلی گرم در لیتر است. نشان داده شده است که سطوح بالای 50 میلی گرم در لیتر، همراه با سطوح بالای سولفات یا کلرید، بر عملکرد گله تأثیر منفی می گذارد. سطوح بالای سدیم نیز مصرف آب و رطوبت بستر را افزایش می دهد. این می تواند تأثیر نامطلوبی بر کیفیت هوای مرغداری داشته باشد.

کلرید (Cl)

نشان داده شده است که سطوح بیش از حد کلرید بر متابولیسم تأثیر منفی می گذارد. سطح نرمال کلرید 14 میلی گرم در لیتر است. سطوح بالاتر از 14 میلی گرم در لیتر، همراه با سطح 50 میلی گرم در لیتر سدیم، برای عملکرد گله مضر است. تا زمانی که سطح سدیم در محدوده طبیعی باشد، طیور می توانند سطوح کلرید را تا 25 میلی گرم در لیتر تحمل کنند. سطوح بالای کلرید باعث افزایش مصرف آب و رطوبت بستر می شود.

منیزیم (Mg)

سطح طبیعی منیزیم در آب حدود 14 میلی گرم در لیتر است. طیوری که آب حاوی مقادیر بالای منیزیم مصرف می کنند، دارای مدفوع شل هستند. منیزیم ممکن است با سولفات تداخل داشته باشد و در حضور سطوح بالای سولفات است که سطح منیزیم نگران کننده است. سطوح بالای 68 میلی گرم در لیتر نشان داده نشده است که در زمانی که سطح سولفات نرمال است بر تولید تأثیر منفی بگذارد. سطح 50 میلی گرم در لیتر منیزیم در ترکیب با سطح سولفات بیش از 50 میلی گرم در لیتر بر عملکرد گله تأثیر منفی می گذارد

منگنز (Mn)

سطوح بیش از حد منگنز می تواند منجر به طعم بد و کاهش مصرف آب شود.

مس (Cu)

در ترکیب با فسفر، مس در رشد استخوان نقش دارد. نشخوارکنندگان نسبت به طیور مستعد سمیت مس هستند. مس بیش از حد می تواند به آب طعم تلخ بدهد و ممکن است باعث آسیب کبد شود. مشکلات مس ممکن است زمانی رخ دهد که مولیبدن رژیم غذایی بیش از حد یا کمبود داشته باشد.

کلسیم (Ca)

به نظر نمی رسد کلسیم حتی در سطوح بالای 400 میلی گرم در لیتر اثر منفی داشته باشد.

آهن (Fe)

سطوح بالای آهن، تا 25 میلی‌گرم در لیتر، بر عملکرد گله تأثیری منفی نشان نداده است، اما باعث لکه‌دار شدن آب‌ها می‌شود. سطوح بالای آهن ممکن است باعث رشد باکتری هایی شود که می تواند منجر به اسهال شود. هنگامی که آهن به شکل آهنی در معرض هوا قرار می گیرد، به هیدروکسید آهن تبدیل می شود که به آب رنگ زنگ زده معمولی می دهد.

.