نیازهای آبی طیور

1. رنگ، طعم و بو آب
2. باکتری‌ها
3. خصوصیات فیزیکی و شیمیایی
4. محتوای معدنی
5. نیترات‌ها و نیتریت‌ها
6. سولفات (SO4)
7. فسفات (PO4)
8. سدیم (Na)
9. کلرید (Cl)
10. منیزیم (Mg)
11. منگنز (Mn)
12. مس (Cu)
13. کلسیم (Ca)
14. آهن (Fe)

رنگ، طعم و بو آب

آب آشامیدنی طیور باید شفاف، بی‌مزه، بی‌بو و بی‌رنگ باشد. استفاده از آب آلوده برای گله بسته به نوع آلاینده‌ها عوارض متفاوتی از خود نشان می‌دهد. وجود ذراتی مانند خاک رس، سیلت یا مواد آلی می‌تواند آب را کدر کند. چنین آبی می‌تواند در عملکرد صحیح تجهیزات آبیاری اختلال ایجاد کند و به طور غیرمستقیم منجر به اثرات نامطلوب بر عملکرد گله شود.

آبی که قرمز مایل به قهوه‌ای است ممکن است حاوی آهن اضافی باشد. رنگ آبی در آب می‌تواند نشانه‌ای از وجود مس اضافی باشد. بوی تخم مرغ فاسد نشان دهنده وجود سولفید هیدروژن در آب است. سولفید هیدروژن همچنین ممکن است با آهن ترکیب شود و آب سیاه (سولفید آهن) را تشکیل دهد که نشان دهنده وجود باکتری‌های کاهنده سولفات باشد. طعم آب می‌تواند تحت تاثیر وجود نمک‌های مختلف تغییر کند. به عنوان مثال، طعم تلخ بواسطه وجود سولفات‌های آهن و منگنز در آب است.

باکتری‌ها

باکتری‌های موجود در آب می‌توانند نشانه‌ای از آلودگی توسط مواد آلی باشند. آب معمولاً برای سطح کل باکتری‌ها و همچنین سطح باکتری‌های کلیفرم آزمایش می‌شود. وجود باکتری کلیفرم معمولاً نشانه آلودگی مدفوع است. اگر آب دارای تعداد باکتری‌های بالایی باشد، بهترین گزینه حذف منبع آلودگی یا یافتن منبع آب جایگزین است. استفاده از مواد ضدعفونی کننده برای حفظ سطح ایمن باکتریایی در یک منبع آب بسیار آلوده توصیه نمی‌شود. هر نوع ضدعفونی کننده‌ای ممکن است در برخی زمان‌ها از کار بیفتد و پرندگان را در معرض مقدار بالای باکتری قرار دهد.

خصوصیات فیزیکی و شیمیایی

اسیدیته یا قلیایی بودن آب به صورت میزان pH بیان می‌شود. برای اندازه گیری pH از اعداد صفر تا 14 استفاده می‌شود. آب خنثی که نه اسیدی و نه قلیایی است دارای PH=7 است. آب با PH کمتر از 7 اسیدی و آبی با PH بالاتر از 7 قلیایی است. آب آشامیدنی اسیدی می‌تواند بر هضم تأثیر بگذارد، تجهیزات آبیاری را خورده و استفاده از واکسن‌ها و داروهای محلول در آب را مختل کند. طیور آبی با pH= 6.0 تا 6.8 را ترجیح می‌دهند، اما می‌توانند محدوده PH= 4 تا 8 را تحمل کنند. با این حال، نشان داده شده است که آبی با pH کمتر از 6 بر عملکرد مرغ تأثیر منفی می‌گذارد. هنگامی که آب با pH بالاتر از 8 مصرف شود، جوجه‌ها ممکن است مصرف آب خود را کاهش دهند. این به نوبه خود بر مصرف خوراک و عملکرد پرندگان تأثیر می‌گذارد.

سختی آب به مقدار مواد معدنی محلول مانند کلسیم و منیزیم در آب اشاره دارد. آب سخت دارای سطوح بالایی از این مواد معدنی است و می‌تواند باعث تجمع لجن در خطوط انتقال آب شود. سختی کارایی صابون‌ها و مواد ضدعفونی کننده را کاهش می‌دهد و در تجویز برخی داروها اختلال ایجاد می‌کند. اگرچه آب سخت می‌تواند باعث ایجاد لکه و تأثیر نامطلوب بر تجهیزات آبخوری‌ها شود، اما دلایلی وجود ندارد که آب سخت تأثیر مثبت یا منفی بر تولید طیور داشته باشد.

محتوای معدنی

تعداد زیادی از مواد معدنی به طور طبیعی در آب وجود دارد. آنها معمولاً در مقادیری وجود دارند که با متابولیسم عملکردهای گوارشی طیور تداخلی ندارند. با این حال، زمانی که سطوح برخی از مواد معدنی از اعتدال خارج می‌شود، عملکرد طیور می‌تواند تحت تأثیر نامطلوب قرار گیرد.

نیترات‌ها و نیتریت‌ها

آلودگی نیتروژن آب معمولاً به صورت نیترات و نیتریت اتفاق می‌افتد. نیترات (NO3) در طی تجزیه مواد آلی تولید می‌شود. نیتریت (NO2) در طی مراحل میانی تجزیه ترکیبات آلی تولید می‌شود. وجود نیترات‌ها و/یا نیتریت‌ها در آب معمولاً نشان می‌دهد که آب توسط رواناب‌های حاوی کود یا فضولات حیوانی آلوده شده است. نیترات‌ها محلول هستند و ممکن است همراه با رواناب سطحی حرکت کنند یا با نفوذ در خاک به آب‌های زیرزمینی نفوذ کنند. نیترات به خودی خود سمی نیست، اما پس از مصرف، میکروارگانیسم‌های موجود در دستگاه گوارش نیترات را به شکل سمی‌تر نیتریت تبدیل می‌کنند. هنگامی که نیتریت در جریان خون جذب می‌شود، به شدت با هموگلوبین (که معمولاً اکسیژن را حمل می‌کند) متصل می‌شود و ظرفیت حمل اکسیژن خون را کاهش می‌دهد. سمیت طولانی مدت نیترات و/یا نیتریت منجر به رشد ضعیف، کاهش مصرف خوراک و هماهنگی ضعیف می‌شود.

سولفات (SO4)

در حضور منیزیم یا سدیم، سطوح بالای سولفات اثر ملین دارد. سطوح کمتر از 50 میلی گرم در لیتر می‌تواند تأثیر منفی بر عملکرد گله داشته باشد اگر سطح سدیم یا منیزیم نیز 50 میلی گرم در لیتر باشد. سطوح بالای سولفات همچنین ممکن است در جذب روده‌ای سایر مواد معدنی مانند مس اختلال ایجاد کند.

فسفات (PO4)

سطوح بالای فسفات ممکن است نشان دهنده آلودگی آب از فاضلاب باشد.

سدیم (Na)

سطوح بیش از حد سدیم اثر ادرارآور دارد. سطح طبیعی سدیم حدود 32 میلی گرم در لیتر است. نشان داده شده است که سطوح بالای 50 میلی گرم در لیتر، همراه با سطوح بالای سولفات یا کلرید، بر عملکرد گله تأثیر منفی می‌گذارد. سطوح بالای سدیم نیز مصرف آب و رطوبت بستر را افزایش می‌دهد. این می‌تواند تأثیر نامطلوبی بر کیفیت هوای مرغداری داشته باشد.

کلرید (Cl)

نشان داده شده است که سطوح بیش از حد کلرید بر متابولیسم تأثیر منفی می‌گذارد. سطح نرمال کلرید 14 میلی گرم در لیتر است. سطوح بالاتر از 14 میلی گرم در لیتر، همراه با سطح 50 میلی گرم در لیتر سدیم، برای عملکرد گله مضر است. تا زمانی که سطح سدیم در محدوده طبیعی باشد، طیور می‌توانند سطوح کلرید را تا 25 میلی گرم در لیتر تحمل کنند. سطوح بالای کلرید باعث افزایش مصرف آب و رطوبت بستر می‌شود.

منیزیم (Mg)

سطح طبیعی منیزیم در آب حدود 14 میلی گرم در لیتر است. طیوری که آب حاوی مقادیر بالای منیزیم مصرف می‌کنند، دارای مدفوع شل هستند. منیزیم ممکن است با سولفات تداخل داشته باشد و در حضور سطوح بالای سولفات است که سطح منیزیم نگران کننده است. سطوح بالای 68 میلی گرم در لیتر نشان داده نشده است که در زمانی که سطح سولفات نرمال است بر تولید تأثیر منفی بگذارد. سطح 50 میلی گرم در لیتر منیزیم در ترکیب با سطح سولفات بیش از 50 میلی گرم در لیتر بر عملکرد گله تأثیر منفی می‌گذارد.

منگنز (Mn)

سطوح بیش از حد منگنز می‌تواند منجر به طعم بد و کاهش مصرف آب شود.

مس (Cu)

در ترکیب با فسفر، مس در رشد استخوان نقش دارد. نشخوارکنندگان نسبت به طیور مستعد سمیت مس هستند. مس بیش از حد می‌تواند به آب طعم تلخ بدهد و ممکن است باعث آسیب کبد شود. مشکلات مس ممکن است زمانی رخ دهد که مولیبدن رژیم غذایی بیش از حد یا کمبود داشته باشد.

کلسیم (Ca)

به نظر نمی‌رسد کلسیم حتی در سطوح بالای 400 میلی گرم در لیتر اثر منفی داشته باشد.

آهن (Fe)

سطوح بالای آهن، تا 25 میلی‌گرم در لیتر، بر عملکرد گله تأثیری منفی نشان نداده است، اما باعث لکه‌دار شدن آب‌ها می‌شود. سطوح بالای آهن ممکن است باعث رشد باکتری‌هایی شود که می‌تواند منجر به اسهال شود. هنگامی که آهن به شکل آهنی در معرض هوا قرار می‌گیرد، به هیدروکسید آهن تبدیل می‌شود که به آب رنگ زنگ زده معمولی می‌دهد.