تشکیل اتاق کشاورزی ایران یک مطالبه ملی و همگرا کننده جامعه است

اگر قانون اساسی اجازه تشکیل اتاق مستقل کشاورزی ایران را که به منزله یک نقطه عطف در تاریخ کشور است نمی دهد، باید اصلاح شود.

---

تشکیل اتاق کشاورزی ایران یک مطالبه ملی و همگرا کننده جامعه است
اگر قانون اساسی اجازه تشکیل اتاق مستقل کشاورزی ایران را که به منزله یک نقطه عطف در تاریخ کشور است نمی دهد، باید اصلاح شود.
امروز ایران در موقعیتی قرار دارد که به سوی صنعتی شدن می رود و این یک ضرورت است، ولی آنچه مهم است این که این روند نباید منجر به نادیده گرفتن محور توسعه اقتصادی و استقلال کشور شود.
تولید غذا و رسیدن به امنیت غذایی که خود، زیربنای رسیدن و حفظ استقلال است به هر ترتیبی، وابسته به تولیدات کشاورزی است. باید به این نکته توجه کرد که هیچ امری نمی تواند جایگزین کشاورزی شود و هیچ پیشرفتی قادر به تولید غذا و خوراک نیست. این موضوع با افزایش روزافزون جمعیت کشور شدت می یابد و پررنگتر می شود و با توجه به این که وسعت هر کشور ثابت است، تنها راه باقی مانده، افزایش راندمان و بهره وری کشاورزی است (البته امکان کشت محصول در خارج و ارسال تولیدات به داخل را فعلا نادیده می گیریم).
کشاورزان ایران همیشه از فقدان یک تشکیلات دلسوز و کارآمد که برآمده از متن خودشان باشد شکایت داشته اند. تاریخ کشور ما نشان داده است که تاکنون هیچ تشکلی نتوانسته به نحو احسن به کشاورزی این سرزمین بپردازد و منافع تولید و کشاورزان را حمایت و تامین کند. به عنوان مثال، خانه کشاورز امروز بیشتر مشغول فعالیتهای سیاسی است تا پرداختن به امور کشاورزان و بیشتر از آنکه دلسوز کشاورزی کشور باشد، دلسوز و خواهان قدرت سیاسی است که همین امر باعث غفلت آن از دغدغه های اصلی کشاورزان شده است. درواقع وقتی کشاورز گوجه فرنگی را کیلویی 600 تومان می فروشد، اما همین محصول به قیمت 2 هزار و 500 تومان به دست مصرف کننده می رسد، باید پی به این موضوع بُرد که کشاورزان حقیقتا مظلوم واقع شده اند و این به ضرر کل کشور و امنیت غذایی و استقلال آن است. در این میان رییس خانه کشاورز عقیده دارد که کشاورزی نباید محور توسعه اقتصادی کشور باشد. با چنین اظهارات و تصوراتی از زبان رییس یک تشکل که به نام کشاورز و کشاورزی تشکیل شده است، چگونه می توان انتظار داشت که حافظ منافع کشاورزان و به فکر توسعه کشاورزی کشور باشد؟!
باید به این نکته مهم هم توجه کرد که کشاورزان کشور هم نتوانسته اند خود را در قالب یک تشکیلات منسجم و فراگیر ابراز کنند تا از این طریق بتوانند مسائل و مشکلات خود را به صورت نظام مند و هدفدار پیگیری نمایند که البته این مورد با در نظر گرفتن ساختارهای اجتماعی و اقتصاد سیاسی ایران اندکی طبیعی و قابل توجیه به نظر می رسد.
با این حال، اگر ایران بخواهد واقعا به یک اقتصاد شکوفا و خودکفا برسد، به شدت نیازمند حرکات جدیدی در بدنه کشاورزی خود است. باید به این مهم توجه کرد که تغییر در رویه، نیازمند تغییر در نگرش و بینش است؛ درواقع، اگر با همان نگرشی که تاکنون داشتیم حرکت کنیم، فردا هم همان خواهد شد که امروز هست.
واقعیت به وضوح نشان می دهد که شیوه های حرکت سنتی و کلیشه ای، پاسخگوی نیاز کشور نیست؛ ما در ایران نیازمند راهی هستیم که بتواند واقعا تغییری ایجاد کند. شایان ذکر است که تفاوت عمیقی بین راه جدید و ارزش جدید وجود دارد و راه جدید به هیچ وجه به منزله ارزش جدید نیست؛ بلکه راه جدید، حافظ ارزشها و سنتها در طول تاریخ است. به عنوان مثال، اگر شیوه های نوین ارتباطات را به خدمت نگیریم، قادر به ترویج و گسترش اندیشه ها و ارزشهای ملی و سنتی خود نخواهیم بود و بدیهی است که در این صورت، در میان سیل عظیم عقاید و اندیشه های سایرین غرق خواهیم شد.
امروز ما در کشور به صورت منطقی و علمی به این اجماع رسیده ایم که باید به کشاورزی بهای بیشتری بدهیم، ولی چگونه می خواهیم به این هدف نایل آییم؟ -با اضافه کردن یک کلمه به انتهای نام یک اتاق که اساسا صنعت-دوست و کشاورزی-گریز است؟!
عملکرد اتاق بازرگانی و صنایع و معادن به وضوح نشان داده است که بهای کافی به کشاورزان داده نشده و عملا این قشر از جامعه نادیده گرفته شده است. البته مدتهاست که این اتاق ادعا دارد در برنامه ریزیهای خود به صورت جدی به کشاورزی پرداخته است، ولی باید اذعان نمود که این پرداختنها همیشه در حد همان برنامه ریزی و تئوری بوده و هیچگاه وارد حوزه عمل نشده است. باید اعتراف کرد که اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران در امر کشاورزی، ناکارآمد است و غیر تخصصی عمل می کند و همین ناکارآمدی و عملی نشدن وعده ها باعث شده است که کشاورزان به دنبال تشکیل اتاق تخصصی خود باشند.
امروز کشاورزان خواستار احقاق حقوق تاریخی خود هستند؛ آنها عمری فریاد زدند و تنها چیزی که به دست آوردند، یک \\\"کلمه\\\"، آنهم در انتهای نام یک اتاق بود که منافع آن از اساس با منافع کشاورز و کشاورزی در تعارض است! آیا این واقعا خواست کشاورزان بود؟ آنها به اجماع خود در مورد یک حرکت جدید و تشکیل یک اتاق جدید رسیده اند و این مطالبه خود را به گوش مسئولان نیز رسانده اند. فراموش نخواهیم کرد که کشور می خواهد به کشاورز و کشاورزی بهای بیشتری بدهد و باید توجه کرد که این امر بدون تشکیل یک اتاق مستقل از صنعت برای کشاورزان امکانپذیر نیست.
باید نیم نگاهی هم به تهدیدهای آنارشیسم و مارکسیسم انداخت
آنچه مبرهن است این که اگر تنها صنعت پیشرفت کند، به کشاورزی صدمه خواهد زد و متعاقب آن، تعداد کشاورزان بیکاران رو به افزایش خواهد گذاشت که این امر باعث قرار گرفتن آنها در معرض جاذبه های مارکسیستی می شود و اگر حتی بدون در نظر گرفتن صنعت، وضعیت کشاورزی با عدم توجه جدی به آن وخیم شود، کشاورزان در تیررس گرایشهای آنارشیستی خواهند بود که باید با حرکات و تصمیمات صحیح از هر دو حالت پیشگیری کرد و این مهم، یکی از کارکردهای اتاق کشاورزی ایران است.
اتاق کشاورزی ایران قادر به ساماندهی کشاورزان و بهره برداران بخش کشاورزی و تمرکز و هدایت همه نیروهای این بخش به صورت هدفمند و در جهت توسعه کشاورزی کشور است. درواقع، تشکیل این اتاق به بهره برداران بخش، بخصوص کشاورزان موقعیت اجتماعی ویژه ای خواهد داد که به نوبه خود در برجسته کردن کشاورزی کشور و اهمیت و اعتبار آن تاثیرگذار است.
قانون اساسی، وحی منزل نیست که نتوان آن را تغییر داد
اخیرا نظراتی از سوی برخی کارشناسان که غالبا گرایشهای تجاری و صنعتی دارند منتشر شده مبنی بر این که قانون اساسی ایران اجازه تشکیل اتاقی مجزا به نام اتاق کشاورزی ایران را نمی دهد. در این مورد باید یادآور شد که اصولا قانون اساسی هر کشور توسط مردم و برای خدمت به آن کشور تدوین می شود و همان مردم هر زمان که بخواهند می توانند آن را تغییر دهند. امروز هم اگر واقعا تنها مانع برای تشکیل اتاق کشاورزی ایران، قانون اساسی کشور است، باید به این نکته توجه کرد که قانونی که یک قشر عظیم از جامعه، قشر مولد جامعه، قشر استقلال-ساز جامعه را نادیده بگیرد، کامل نیست و نقایصی دارد که باید هرچه سریعتر اصلاح شود. قانون اساسی خواست و اراده یک ملت است، نه وحی منزل که نتوان آن را تغییر داد و اگر جامعه کشاورزی روزی به این نتیجه رسید که قانون اساسی مانعی در برابر تشکیل اتاق کشاورزی ایران است، اراده کشاورزان و بهره برداران بخش، آن را به نفع ایجاد یک اتاق مستقل تغییر خواهد داد.
وجود دو اتاق کشاورزی و صنعت در کشور کافیست
بهانه دیگری که عده ای از کارشناسان به منظور مستقل نشدن اتاق کشاورزی ایران از اتاق بازرگانی و صنایع و معادن به آن متوسل می شوند، به وجود آمدن انتظار در سایر بخشها ازجمله صنوف برای داشتن یک اتاق مستقل است. در این مورد باید اشاره کرد که توجه به سیر تاریخی جامعه شناختی در کشورهای مختلف جهان نشان می دهد که همیشه در تاریخ، می توان خط تمایز روشن و پررنگی بین کشاورزی و سایر حرفه ها ترسیم کرد، در حالی که به وجود چنین خط تمایز روشنی در بین صنوف نمی توان اشاره کرد. درواقع، شاید بتوان استقلال را شاخصی برای این تمایز در نظر گرفت؛ بدین معنی که یک کشاورز می تواند بدون صنعت به زندگی خود ادامه دهد، ولی یک صنعتگر نمی تواند بدون توسل به دسترنج کشاورز به حیات خویش بپردازد. به عبارت دیگر، یک کشاورز دارای استقلال کامل است، ولی یک صنعتگر از لحاظ نیاز به غذا به کشاورز وابسته است.
از دیگر دلایل تمایز کلی کشاورزی با سایر حرف، دوری طبقه کشاورز از سایرین به لحاظ فیزیکی است؛ به این معنی که محل زندگی و کار کشاورز، روستا است و محل زندگی و کار سایرین، شهر. همین امر، جامعه را به دو قشر روستایی و شهری تقسیم می کند.
تشکیل اتاق کشاورزی ایران جامعه را به سمت همگرایی پیش می برد، ولی تشکیل سایر اتاقها از دل اتاق بازرگانی به واگرایی جامعه منجر می شود
دلیل دیگری که تشکیل اتاقهای دیگر به غیر از دو اتاق کشاورزی و \\\"بازرگانی و صنایع و معادن\\\" را منتفی می کند، هدف و عواقب تشکیل اتاقها است؛ هدف از تشکیل اتاق کشاورزی ایران، نزدیک کردن کشاورزان به سایر اقشار جامعه و همگرایی اجتماعی است، ولی در صورت تشکیل اتاق توسط سایر حرفه ها یا صنوف، اقشار به هم پیوسته جامعه از هم جدا و اجتماع دچار واگرایی خواهد شد.
پس جدایی کشاورزی و سایر حِرَف، امری کاملا طبیعی و منطقی است و نگرانی از ایجاد انتظار در صنوف مختلف برای تشکیل اتاق مستقل، کاملا بی مورد می نماید. از این رو، وجود دو اتاق در کشور کافیست؛ اتاقی برای کشاورزی و اتاقی برای سایر امور.
به هر حال، کشاورزان به دنبال حقوق خود هستند و تشکیل اتاق تخصصی خود را برای نیل به این هدف در سطح ملی مطالبه کرده اند و از آنجا که منافع کشاورزان برابر است با منافع بخش کشاورزی و توسعه آن و درنتیجه، توسعه اقتصاد کشور، مسئولان و کارشناسان قوای مقننه و مجریه هم باید پیگیر این خواسته عمومی کشاورزان باشند و راه را برای آنها هموار نمایند.
تشکیل اتاق کشاورزی ایران یک حرکت انقلابی و بی سابقه و به منزله یک نقطه عطف تاریخی در کشور ما محسوب می شود که باید توسط تمامی ارگانهای خصوصی و دولتی حمایت و پشتیبانی کافی شود و در این راستا خواسته ای که کشاورزان و بهره برداران از وزیر کشاورزی دارند، نشان دادن راه رسیدن به تشکیل این اتاق مستقل و خواسته آنان از کمیسیون کشاورزی مجلس، هموار کردن این راه است.

خبرگزاری ایانا – 90/10/13