امتیاز رژی از واردات 700 میلیاردی بهتر بود

دسته بندی: اخبار کشاورزی

ضربه ای که واردات یک میلیون تنی میوه در سال گذشته به پیکره اقتصاد کشور وارد کرد از خسارات قرارداد تالبوت در 8 مارس 1890 مهلکتر بود.

امتیاز رژی از واردات 700 میلیاردی بهتر بود
ضربه ای که واردات یک میلیون تنی میوه در سال گذشته به پیکره اقتصاد کشور وارد کرد از خسارات قرارداد تالبوت در 8 مارس 1890 مهلکتر بود.
سال گذشته یک میلیون تن میوه وارد کشور شد که ارزشی برابر 700 میلیارد تومان داشت و در هفت ماهه نخست امسال هم علیرغم تمامی مصوبه های قانونی و تاکیدهای مکرر بر تقویت تولیدات داخل، حدودا 500 هزار تن میوه وارد کشور شد.
این موضوع را با قرارداد رژی که بین امین السلطان صدراعظم ناصرالدین شاه و تالبوت انگلیسی در 8 مارس 1890 در 15 فصل منعقد شد، مقایسه کنید.
در ماده (2) قرارداد تالبوت آمده بود که افرادی که در تجارت تنباکو هستند باید برای ادامه فعالیت خود در این حوزه از شرکت انگلیسی مذکور اجازه نامه دریافت کنند. آیا همین موضوع امروز در روند تجارت میوه در کشور حاکم نشده است؟ ما باید برای تولید در داخل کشور از شرکتهای صادرکننده خارجی خواهش کنیم که اجازه دهند محصول خودمان هم وارد بازار و تجارت خودمان شود.
در ماده (8) قرارداد آمده بود که افرادی که از شرایط قرارداد تخطی کنند، سخت کیفر خواهند دید. آیا امروز هم عدم تخصیص جوایز صادراتی و عدم حمایت و تشویق برای صادرات و ناامید کردن تولیدکننده داخل، حاکی از همین کیفر نیست؟
خوبی آن قرارداد این بود که لااقل ماده (6) داشت که می گفت صاحبان امتیاز رژی متعهو می شوند که تمامی محصول تولیدی داخل را نقدا ابتیاع نمایند، ولی امروز آن هم وجود ندارد و مهم نیست که محصول تولیدی داخل به چه سرنوشتی محکوم می شود؛ می خواهد به فروش برسد، می خواهد فاسد و دور ریخته شود.
البته قسمت دوم همین ماده (6) که می گفت قیمت خرید تنباکو باید بین طرفین، توافق شود مشابه وضعیت امروز است که قیمت میوه تولیدی داخل را قیمت محصولات خارجی تعیین می کند.
در ماده (9) این قرارداد آمده بود که صاحبان امتیاز رژی مختار خواهند بود تمام حقوق و امتیازی که به ایشان مرحمت شده است به هر کس که بخواهند واگذار نمایند و امروز هم چیزی مشابه آن رخ داده است؛ یک روز مشاهده می کنیم که سیب فرانسه بازار کشور را تسخیر کرده است و روز دیگر مرغ ترکیه؛ یک روز انگور شیلی و روز دیگر گلابی چین.
مساله دیگر این که در آن زمان یک استثمار کننده به نام انگلیس داشتیم که امروز توانستیم با بستن سفارتخانه اش در تهران تلافی کنیم، اما حالا که استثمار کننده های متعدد از فرانسه و برزیل گرفته تا چین و شیلی و ترکیه داریم، چه کنیم؟ سفارتخانه کدام را ببندیم؟ ما تا خود را اصلاح نکنیم، به جایی نخواهیم رسید؛ تا حس مسئولیت نداشته باشیم چیزی عوض نخواهد شد.
نکته دیگری که حائز اهمیت است این که در آن زمان لااقل چیزی به نام یک قرارداد و امتیاز وجود داشت که به موضوع، یک عینیت خاص می بخشید و به برجسته شدن و دیده شدن آن بسیار کمک می کرد و همین امر باعث شد که بزرگانی مانند آیت الله میرزا محمدحسن میرزای شیرازی از سامراء فتوا دهد که استعمال توتون و تنباکو محاربه با امام زمان است، اما امروز که چنین قراردادی وجود خارجی ندارد، موضوع، عینیت و اهمیت نمی یابد تا دیده ها و ذهنها را بیدار کند و اقدامات اساسی علیه آن انجام شود.

خبرگزاری ایانا – 15/9/90