تولید‌کنندگان آبزیان : اگر دستمان را نمی‌گیرید، پایمان را رها کنید

وقتی اسم تولید می‌آید، جانمان به لرزه می‌افتد. با وجود انباشت سرمایه‌مان از سود خبری نیست.

---

تولید‌کنندگان آبزیان : اگر دستمان را نمی‌گیرید، پایمان را رها کنید
وقتی اسم تولید می‌آید، جانمان به لرزه می‌افتد. با وجود انباشت سرمایه‌مان از سود خبری نیست. اگر مزارعمان را بفروشیم و پولش را در بانک بگذاریم، چند برابر درآمد شغلی‌مان سود بانکی می‌گیریم چراکه مسوولان وزارت کشاورزی اعتقادی به آبزی‌پروری ندارند و به جای این‌که دستمان را بگیرند سنگ جلوی پایمان می‌اندازند... اگر آبزی‌پروری را به اندازه‌ی قارچ هم ببینند، مشکلاتمان حل می‌شود».
«از تولید پشیمانم چون دلالان و واسطه‌ها موفق‌تر از تولیدکنندگان هستند. در دهه 70 سازمان شیلات با تبلیغات پی درپی از درآمد ماهانه هشت میلیون تومانی پرورش میگو وعده می‌داد اما مزارع پرورشی جای خود را به زندان و رانندگی با تاکسی داده است».
به گزارش خبرنگار کشاورزی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این بخشی از درد دل‌های آبزی‌پروران کشورمان است. کشوری با دو هزار و700 کیلومتر نوار ساحلی و استعداد‌های بالقوه، دارای آب‌شور و شیرین، اقلیم سرد و گرم، مزارع پرورشی انواع ماهی و میگو و ... که سالانه سه میلیون تن ظرفیت آبزی‌پروری و صید را دارد اما فقط از 20 درصد این ظرفیت استفاده می‏شود و صیادان و آبزی‌پروران با مشکلات عدیده مواجه هستند.
اگر دستــمان را نمـی‌گیــرید، پایــمان را رهــا کنیــد
حسن آقازاده - یکی از پرورش‌دهندگان ماهی دراین باره اظهار می‌کند: علی‌رغم این‌که بدون هیچ‌گونه سرمایه‌گذاری دولتی، این بخش یکی از مهم‌ترین پروتئین‌های مصرفی کشور را تولید می‌کند، صادرات و ارز‌آوری بالایی دارد، ماهی‌های پرورشی ایران را با نام و برند ایرانی و کیفیت مرغوب به بازار‌های جهانی عرضه می‌کنند به دلیل بروز مشکلات تولیدی این مزیت از تولید‌کنندگان گرفته شده است.
وی می‌گوید: با وجود اجرای اصل 44 قانون اساسی، 10 سال است که نهاده‌های تولید این بخش فقط باید از سوی وزارت کشاورزی تامین شود و واردات و حمل و نقل آن ممنوع است، چراکه نهاده‌های تولید جزو کالاهای تعزیراتی محسوب می‌شوند و مجوز واردات و حمل و نقل آن تنها به وزارت کشاورزی داده شده است و نمی‌گذارند تولید‌کنندگان از بازار آزاد نهاده‌های خود را تهیه کنند؛ اگر دستمان را نمی‌گیرند پایمان را رها کنند تا تکلیف تولید را بدانیم.
اگر آبـزی‌پروری را به اندازه‌ی قـارچ هم ببینند، مشکلاتـمان حل می‌شود
یکی دیگر از پرورش‌دهندگان ماهی در استان خوزستان نیز درباره مشکلات تولید به خبرنگار ایسنا، گفت: مزیت‌های تولید به دلیل بی‌مهری و بی‌توجهی مسوولان در حال از بین‌رفتن است؛ مسوولانی که اعتقادی به آبزی‌پروری ندارند و قدر آن را نمی‌دانند که از نوارهای ساحلی و مرزی و در زمین‌های غیرقابل کشت پروتئین‌ تولید می‌کنند و در شهرهای فقیر اشتغالزایی دارند اما قدر این تولید و سرمایه‌گذاری‌ها را نمی‌دانند و با سیاست‌های نادرست، سهل‌انگاری و بروکراسی‌های اداری به تولید ضربه می‌زنند و تولید‌کنندگان را از تولید سرد و بی‌انگیزه می‌کنند.
این تولید‌کننده‌ی ماهی گرمابی با گلایه از تعویض مرتب مدیریت شیلات، تصریح کرد: اگر آبزی‌پروری را به اندازه‌ی قارچ در نظر گیرند، مشکلاتمان حل می‌شود.
از شنـیـدن نــام تــولیــد جانــمـان بـه لــرزه می‌افـتــد
وی تصریح کرد: متاسفانه شرایط تولید به قدری سخت شده که وقتی اسم تولید را می‌شنویم، جانمان به لرزه می‌افتد، چرا که همیشه سرمایه‌هایمان از دست رفته است و سود تولیدات علاوه بر زحمات فراوان نصف سود بانکی هم نیست. لذا با این شرایط نه تنها افراد جدید وارد تولید نمی‌شوند، بلکه کسانی هم که سرمایه‌گذاری کرده و در تولید هستند، می‌خواهند تولید و پرورش را رها کنند.
پـرورش‌دهنـدگانی که زنــدان، دسـتـرنـج تولـیــدشان شده است...
از سوی دیگر صنعت پرورش میگو هم شرایطی به مراتب بدتر از پرورش ماهی داشته و سالهاست که مشکلات گوناگون پرورش‌دهندگان این صنعت را نه تنها از پای درآورده بلکه راهی زندان هم کرده است...
در شرایطی که در عرصه آب‌های جنوبی کشور 200 هزار هکتار اراضی پرورش میگو وجود داشته و ظرفیت تولید سالانه یک میلیون تن را دارد و اقتصادی‌ترین محصول کشاورزی محسوب می‌شود، اقتصاد و معیشت تولیدکنندگان را هم نمی‌گذراند و آنها را با انباشتی از بدهی راهی شغل‌های دیگری برای امرار معاش کرده است.
وقتی پـرورش میـگو جــای خـود را به مسـافـرکشـی مـی‌دهد.
دراین باره یکی از پرورش‌دهندگان میگو استان سیستان و بلوچستان که مزرعه 20 هکتاری خود را با استخرهای آماده به کشت رها کرده و برای امرارمعاش مجبور به کار با تاکسی شده است، به خبرنگار ایسنا می‌گوید: به دلیل عدم تحقق وعده‌های مسوولان، اجرایی نشدن مصوبات دولت و تغییر پیاپی مدیران سازمان شیلات ایران و بی‌توجی وزارت کشاورزی به پرورش میگو، عاقبت تولیدکنندگان را بیکاری، از دست رفتن سرمایه و مشکلات معیشتی و حتی زندان رقم زده است...
وی اظهار کرد: بسیاری از پرورش‌دهندگان میگو تمام هزینه و سرمایه زندگی و حتی خانه‌های خود را فروخته و صرف تولید کرده‌اند اما به‌دلیل خسارات بسیاری که از جهت بیماری و طوفان گونو به آنها وارد شد بسیاری از آنها نه تنها تمام سرمایه خود را از دست داده‌اند بلکه مبالغ بسیار بالایی نیز به بانک‌ها مغروض شدند و در شرایط بحرانی هستند.
وعــده درآمــد مـاهـانـه 8 میـلیـون تـومـان چــه شــد؟
تولیدکننده دیگری نیز در این زمینه می‌گوید: در دهه 70 سازمان شیلات با تبلیغات پی درپی از درآمد ماهانه هشت میلیون تومانی پرورش میگو وعده می‌داد اما چند سال است که تولیدکنندگان نه تنها همه دارایی خود را در این صنعت از دست داده‌اند بلکه میلیون‌ها تومان هم به بانک‌ها بدهکار شده و در تامین معیشت زندگی خود با مشکل مواجه هستند.
وی با ابراز پشیمانی از ورود به بخش تولید، تصریح کرد: متاسفانه تجربه ثابت کرده دلالان و واسطه‌ها موفق‌تر از تولیدکنندگان هستند.
امـیــد بـه تـحـول بـا اجـرای بسـتـه حـمـایـتـی
این درحالی است که پرورش میگو در نقطه صفرمرزی کشور ضمن ایجاد اشتغال، امنیت و افزایش سطح فرهنگ مردم منطقه را نیز به دنبال خواهد داشت و مبارزه با فقر و جلوگیری از قاچاق از دیگر فواید این کار تولیدی است؛ به طوری که هر مزرعه برای 10 تا 15 نفر با به‌طور مستقیم و غیر مستقیم اشتغال ایجاد می‌کند اما دست تقدیر شرایط را به گونه‌ای دیگر رقم زد و پرورش‌دهندگان را از سال 86 چشم‌انتظار اجرای مصوبات گوناگون نگه داشته است.

اکنون هم تنها راه نجات زنده شدن این صنعت را بسته‌ی حمایتی می‌دانند و دلخوش به آخرین وعده‌ها از سوی معاون اول رییس جمهوری و وزیر جهاد کشاورزی مبنی که تامین اعتبار این بسته در بودجه 90 هستند؛ شاید تحولی رخ دهد .

خبرگزاری ایسنا – 2/8/90